’Riesenrad’, Prater (Wenen)
De nog in aanbouw zijnde Palmeilanden langs de kust van Dubai schijnen langzaam weg te zakken in de Perzische Golf, of zoals de Arabieren zeggen ‘Arabische Golf’. Symbolischer kan de teloorgang van het futuristische Dubai bijna niet worden weergegeven. Terwijl Dubai tot voor kort overal als lichtend voorbeeld van de Arabische culturele renaissance werd gezien, was in dit positieve beeld al een domper gekomen aan het begin van het jaar, toen filmbeelden opdoken van een prins, die in een geschil met een Afghaanse zakenpartner even op hardhandige wijze duidelijk maakte dat niet alles even netjes eraan toegaat in Dubai als weleens werd gedacht.
Het is voor de tegenstanders van Israel jammer dat juist deze Palmeilanden in zee wegzinken: in plaats daarvan hadden zij graag de Joodse staat in zee zien verdwijnen. Maar al schreeuwen de kopstukken van Hamas, Hezbollah en andere hangjongeren in de regio al jaren dat Israel binnenkort van de aardbodem zal verdwijnen en de Joodse staat weldra vernietigd zal worden: Israel staat ondanks alles wankel, maar gelukkig nog steeds rechtop, dankzij de Verenigde Staten. Als het aan de Europese lankmoedige politiek lag, was Israel allang door de golven verzwolgen.
Grondgebrek
De Nederlandse baggeraars kunnen zich misschien in plaats van Dubai nu beter richten op de aanleg van een fatsoenlijke haven voor Gaza. En misschien kunnen ze dan tegelijkertijd wat extra zand opspuiten om de 1,5 miljoen Palestijnen die als ratten op een stukje grond zo groot als Texel bij elkaar zitten, wat ademruimte te geven. Want simpel grondgebrek is het grootste probleem van zowel Israel als de Palestijnen. Als twee gevangen circustijgers zitten de twee volkeren opgesloten in een te kleine kooi, die nu ook nog eens door een muur in twee nog kleinere kooien wordt onderverdeeld. En ze grommen vooral naar elkaar in plaats van naar de dompteurs die hen tegen elkaar opstoken. En die dompteurs zijn afwisselend de Verenigde Staten, dan weer Iran of de Arabische staten, naar gelang de politieke wind die op dat moment waait. Europa houdt zich veelal op de vlakte. En als Europese politici zich dan eens bemoeien met de precaire situatie ter plaatse, is het vaak op een niets toevoegende en slechts belerende wijze, zoals de actie van parlementslid Harry van Bommel om ‘Intifada’ te scanderen. Zie: http://www.youtube.com/watch?v=PLlHPPO25nM
Europese wortels van Israel
Wat mensen als Van Bommel lijken te zijn vergeten, is dat Israel een bastaard is van Europa. En die bastaard had geen plek in Europa. Israel wordt nu eens goed behandeld, en dan weer in een hoek getrapt. Niet echt goed voor diens ontwikkeling. Europa, ook Nederland, heeft de Joden bijna letterlijk uit het continent gespuugd, en dan opeens nu ‘Intifadah’ roepen is een te gemakkelijke reactie in een complexe relatie. Nederland ziet zichzelf graag als een kritische vriend van Israel, en als kritische vriend mag je harde dingen zeggen, zo wordt dan geredeneerd. Maar Israel ziet die relatie met Nederland in een heel ander licht. Voor de Joden is eenieder die voor Israel opkomt, een vriend. Zo simpel zien zij het. Wat vaak in Nederland wordt vergeten, is dat anti-semitisme niet louter een verschijnsel was in Duitsland, maar in heel Europa en zeker ook in het zogenaamd zo tolerante Nederland. Israel had nooit bestaan zonder Europa, en in Israel is dat niet vergeten. En dat vergt uiterste terughoudendheid, en het vermijden van goedkope leuzen zoals die van Van Bommel.
Dreyfus affaire
Israel bestaat immers niet zomaar. Theodor Herzl (1860-1904), de in Parijs wonende journalist uit Wenen, was degene die voor het eerst het idee van een Joodse staat formuleerde in zijn boek ‘der Judenstaat’. En dat idee was er waarschijnlijk nooit gekomen als de Joodse Franse officier Dreyfus niet naar Duivelseiland was gestuurd als gevolg van anti-semitische elementen in de franse maatschappij. Diep geschokt door de Dreyfus-affaire was Herzl bekeerd tot de leer die later als ‘politiek zionisme’ omschreven zou worden. Herzl bedacht zich pas als gevolg van de Dreyfus-affaire dat de Joden ook in Europa niet vrij konden zijn, zelfs niet in het liberale Frankijk, zoals hij tot voor kort had gedacht. Alleen indien zij een eigen staat zouden verkrijgen, zou hun veiligheid gewaarborgd zijn. Herzl veranderde in korte tijd van een genieter van het Parijse salonleven tussen de Franse elite zoals beschreven door onder andere Marcel Proust, in een politiek activist. Hij sprak in ‘de Jodenstaat’ overigens nog niet over Palestina als woonplaats, maar dacht meer aan een Duitstalige Joodse kolonie binnen Europa, een soort Wenen voor de Joden.
Waar moesten de Joden heen?
De Europese staten zaten niet bepaald te wachten op een Joodse staat op het eigen continent. Er werden allerlei plannen ontwikkeld om de Joden naar andere gebieden zoals de Europese kolonies te laten migreren, om daar een soort semi-Europese tussenlaag te gaan vormen tussen de Europeanen en de lokalen. De Britten stelden als oplossing voor dat de Joden zouden emigreren naar Uganda. De Joden zelf voelden daar echter weinig voor. Het kwam de Britten dan ook eigenlijk goed uit dat de Joden op zelfstandige wijze al begonnen waren naar Palestina te trekken. De emigratie naar Palestina verliep zo voorspoedig dat het Britse gezag in Palestina de Joden toestond om in groten getale zich in het heilige land te vestigen. Na de beroemde Balfour-declaration (1917) werd het plan om de Joden naar Uganda te sturen, definitief verlaten.
Birobidzjan
De Sovjets hadden een geheel andere efficiente oplossing, zoals voor de meeste lastige volkeren: Stalin liet de Poolse Joden deporteren naar een troosteloos gebied in het oosten van Siberie aan de ijzige rivier de Amoer tegen de grens met China, en bestempelde deze gevangenis officieel als Joods Autonoom Gebied in 1937 met de naam ‘Birobidzjan’. In Duitsland hadden de Joden het eigenlijk vrij goed tot de komst van de Nazi’s. De Nazi’s bedachten in de eerste jaren na hun machtsovername nog aan Madagaskar als plek voor de Joden, lekker ver weg. Het Madagaskar-plan werd echter al spoedig vervangen door een praktischer oplossing, namelijk die van de concentratiekampen en gaskamers. De rest is bekend.
Gaza-strook als ballingsoord
Het cynisme van de geschiedenis is, dat de vervolgden vaak later zelf onderdrukkers worden. Israel begint steeds meer trekken te vertonen van een onderdrukker, en de Gaza-strook begint steeds meer op een ballingsoord te lijken zoals het Siberische Birobidzjan: in naam een autonoom gebied van de Palestijnen, maar in werkelijkheid een gevangenis. Een zielloos stukje land, een enclave tussen een vijandige staat, de woestijn en de zee.
De Gaza-strook van Europa
Tegelijkertijd kent het eigen Europese continent ook nog een eigen zielloze strook grond, een soort Europese Gaza-strook, en dat is Kaliningrad, vroeger ‘Konigsberg’ geheten: een stuk grond ongeveer ter grootte van Vlaanderen, thans ingeklemd tussen EU-landen Polen, Litouwen en de Oostzee. De regio Kaliningrad is een speelbal van Rusland in het politieke spel tegen de EU en de NAVO. Marionet Medvedev is op dit moment bezig met het plaatsen van raketten in dit gebied op last van tsaar Vladimir Putin, om te laten zien dat het Heilige Rusland nog steeds meetelt.
Kaliningrad
Het gebied rond Kaliningrad, destijds ‘Konigsberg’, behoorde tot 1945 bij Oost-Pruisen, en was al sinds de vroege middeleeuwen Duits, met een grote Joodse minderheid en in de 18e zelfs het centrum van de Joodse Verlichting. In de jaren 1942-1944 werd door de Duitsers de eigen Joodse bevolking op de trein naar de gaskamers gezet en bij de ‘bevrijding’ in 1945 door de Sovjettroepen werd vervolgens de Duitse bevolking van dit gebied vermoord, verkracht en gedeporteerd. Nog eens honderdduizenden mensen kwamen om. ‘Pruisen’ werd voorgoed van de aardbodem geveegd, evenals alles wat wees op de Duitse geschiedenis in het gebied. Het gebied werd in de jaren 1946-1947 geheel etnisch gezuiverd en bevolkt door Russen, hierheen gelokt met gratis behuizing en allerlei andere voordelen.
Schuinsmarcheerder
De naam ‘Konigsberg’ werd officieel vervangen door ‘Kaliningrad’, naar de zuipschuit, opperschurk en bolsjewiek van het eerste uur Kalinin, die opmerkelijk genoeg als een van de weinigen niet door Stalin over de kling was gejaagd. Zijn redding was dat Stalin altijd om zijn liefdesavonturen moest lachen. Kalinin was een echte rokkenjager had er namelijk moeite mee om zijn rits dicht te houden in het bijzijn van vrouwelijk schoon. Stalin daarentegen was zeer onbeholpen in vrouwelijk bijzijn en vond Kalinin natuurlijk daarom eigenlijk wel een mooie vent. En Kalinin mocht blijven leven. ‘Respect’ op zijn bolsjewistisch. Even een uitsrap voor de jongere lezers: In die tijd had je nog geen rappende Ministers, zoals Minister Donner: http://www.youtube.com/watch?v=jmLEt5oI5i8, . Bij de Sovjets was pas ‘streetwise’ als je flink wat mensen de dood in joeg. Dan deed je je ‘ding’ pas echt, en kreeg je bijvoorbeeld een stad met jouw naam als cadeau. Of er werd zelfs een vliegtuig naar je genoemd. Kijk maar eens op http://www.youtube.com/watch?v=6C_8GGhY6kA. ’50 cent’ is daarbij vergeleken dan maar een sufferd. Dus in ruil voor zijn diensten kreeg Kalinin vier steden op zijn naam staan. Terwijl er voldoende andere beroemde inwoners van de stad zijn die hun naam hadden kunnen verlenen aan de stad, zoals de beroemde 18e eeuwse filosoof Immanuel Kant of de 20e-eeuwse, eveneens wereldberoemde – en overigens Joodse - filosofe Hannah Arendt.
De vos die passie preekt
Europese politici als Van Bommel kunnen dus wel makkelijk wijzen naar Israel, maar zijn tegelijkertijd blind voor hun eigen gebreken. Zoals het blijven negeren van problemen op het eigen continent, van Kosovo en het voormalige Joegoslavie tot Kaliningrad en de Kaukasus. En het blijven bagetelliseren en ontkennen van een almaar groeiende invloed van de politieke Islam in Europa, of het juist voortdurend aankaarten daarvan maar zonder enige werkelijke kennis van zaken dingen roepen en verder niets doen. De terugkeer van fundamenteel anti-Joodse sentimenten in de Europese samenlevingen. Zowel de Palestijnen als Israel weten echter door schade en schande dat Europa geen betrouwbare partner is maar een ‘two-face’. Soms vriendelijk, dan weer schijnbaar hard, maar altijd grillig. Vroeger had je ‘Orientalisten’ en ‘Imperialisten’. Tien jaar geleden riepen mensen als Van Bommel dat zij ’eeuwige vrienden van Israel’ waren, nu roepen dezelfde mensen ‘Intifadah, infitada, Palestina vrij’. Morgen noemen zij zichzelf Eurabisten of juist bewonderaars van de Joost-Christelijke beschaving, strijdend voor de democratie. Het is de tweeslachtigheid van het Europese continent, dat mensen als Immanuel Kant en Hannah Arendt voorbracht, maar waar ondanks alles de naam van Kalinin nog steeds op de kaart staat anno 2010. Dus zowel Palestijnen als Joden: wees op uw hoede voor Europese politici die vandaag uw vriend zijn. De wind kan morgen weer uit geheel andere hoek waaien. Amerikanen zijn voor u of tegen u, hard maar helder. Amerikanen zullen u bestrijden om wat u doet, Europeanen wijzen u af om wie u bent. ‘Als de vos de passie preekt, boer pas op uw kippen.’
.
