De Nederlandse Antillen zullen, naar verwachting, niet meer bestaan in de zeer nabije toekomst. Dit houdt in dat vanaf een tot op heden nog onbekende datum de Caribische delen van het Koninkrijk zullen zijn onderverdeeld in de BES-eilanden (Bonaire, St. Eustatius en Saba) en de aparte Koninkrijksdelen Aruba, Curaçao en Sint Maarten (hierna voor het gemak ‘AMC-eilanden’ genoemd). De BES-eilanden zullen een bijzonder openbaar lichaam worden binnen Nederland. Aruba, Sint Maarten en Curaçao zullen ieder een ‘status aparte’ verkrijgen.
Terwijl de Caribische politici zich zullen hebben verheugd op de door hen fel begeerde ‘status aparte’, is tegelijkertijd duidelijk aan het worden dat het met die speciale status wel meevalt. Waar drie van de in totaal vier partijen een bijzondere status hebben, moet de exclusiviteitswaarde immers nogal tegenvallen. Het is alsof je net een dure BMW hebt gekocht, en op het moment dat je die trots wilt tonen aan je buren en opeens blijkt dat zij dezelfde hebben aangeschaft. Het Europese deel van Nederland is de enige van het viertal zonder toekomstige status aparte. Arm Nederland. Ongewijfeld zullen Caribische politici van de AMC-eilanden, naar bestendig Antilliaans gebruik – nu eens schermend met het slavernijverleden, dan weer met het recht op de ‘status aparte’- trachten zoveel mogelijk hun eigen eiland te promoten in de nieuwe verhoudingen. Als Nederland zich teveel bemoeit met de gang van zaken, gaat de gele kaart ‘status aparte’ omhoog en worden lintjes geretourneerd. Zodra Nederland te weinig hulp verleent, wordt de rode kaart ‘slavernij’ erbij gehaald om de godsvrezende Balkenende en zijn rekenmeesters het schik op het lijf te jagen . Geen VOC- of WIC-mentaliteit die daar tegenop kan.
(zie deel 2 voor vervolg)
